۱۳۹۰ مرداد ۱۲, چهارشنبه

سفرنامه 70: واتیکان

واتیکان کوچکترین کشور دنیا در داخل شهر روم. کشوری کوچکتر از یک شهر اما با قدرتی گاه برتر از دولت ایتالیا!! واتیکان  امپراطوری پاپ است. آدمی که برتر از خدای مسیحیت است!


در و دیوار واتیکان به جای بوی خدا و مسیح رنگ و بوی پاپ می دهد. باز بی دلیل نیست. وقتی قرار باشد خدا نماینده تام الاختیار روی زمین داشته باشد او باید آنقدر بزرگ شود که گاه خود خدا این وسط فراموش می شود. پاپ می شود خدا! حرف او حرف خداست و حرف خدا را او می زند. پس چه تفاوتی بین او و خداست؟!!!

واتیکان البته باشکوه است. اعانه ها و پول های مردم صرف سیر کردن گرسنه ها نمی شود که، صرف شکوه بنای واتیکان و قدرت نمایی کلیساها می شود. برای همین شاید بزرگترین ساختمان رم را واتیکان دارد: در خود استعاره ظریفی دارد. واتیکان برتر و بلندتر از همه.


و محوطه پشت واتیکان فکر می کنم تنها تقطه تمیز و مرتبی بود که در روم دیدم:

.
.
.
.
تنفر دارم از اینکه از دین به جای سیر کردن گرسنه و تعالی آدم ها، پول دینداران گرفته شود تا برای دین و امور دینی و مدیریت گفته های خدا ساختمان درست بشود و عده ای را به نان و نوایی برساند. بدم می آید که مثلا در مشهد فقیر باشد اما مقبره امام رضا را دو سه طبقه می کنند و مدام عرض و طول محوطه به نام گسترش حرم رضوی وسیع تر می شود. بدم می آید که امام خمینی خودش در زمان حیاتش در یک خانه ساده بود اما حالا پول مملکت 20 سال است که صرف مقبره ساختن برای او می شود. بدم می آید که احساسات و اعتقادات مردم پولی می شود در کیسه عده ای دیگر آن هم برای رسیدن به خدا!!!