بچه که بودیم در مدرسه به بچه هایی که عینکی بودند می گفتند پروفسور و درجه پروفسورای افتخاری اعطا شده به آن فرد با میزان استکانی بودن عینک وی نیز رابطه مستقیم داشت! دلیلش هم احتمالا اینه که پروفسورها زیاد درس می خوندند و به همین دلیل چشماشون ضعیف می شد و از عینک استفاده می کردند و کلا دیگه این باور عمومی جا افتاده که همه پروفسورها عینکی هستند و احتمالا همه عینکی ها هم پروفسور، بخصوص اگر اون عینک از نوع ته استکانی باشه!
اما خداییش دیگه این دکتر حسابی دیگه خیلی پروفسوره! توی عکس لااقل 14 تا عینک درست و حسابی ته استکانی به ظاهر متعلق به ایشان وجود داره که من نمی دونم دکتر با این همه عینک چی کار می کرده! کسی می دونه؟ راستی تعداد ساعت ها هم جالبه... (لینک مرجع عکس)
پینوشت طولانی تر از متن: آدم ها بنا به ظرفیت و توانایی خود مفید و کارا هستند و همین آدم ها وقتی با هم جمع می شوند حرکت های علمی، اجتماعی و فرهنگی را می سازند. حرکت آنها به نسبت حرکت قهرمان ها چند مزیت دارد و از آن جمله اینکه اگر یکی از آن افراد گروه و حرکت جمعی نباشد حرکت کاملا متوقف نمی شود و ثانیا یک نفر تلاش نمی کند تا ده نفر دیگر از تلاش او و افتخار کردن به تلاش او ارتزاق کنند. به همین دلیل معمولا حرکت قهرمان ها حرکتی پایدار نیست نهایت تا عمر تلاش خود قهرمان. ناپایدارتر از قهرمان ها هم خوشی ناشی از تنبلی قهرمان سازها و قهرمان بازها و قهرمان پرست هاست.
دکتر حسابی هر چقدر هم که بزرگ بوده باشه، متاسفانه روش تبلیغی برای بزرگ کردن او برای الگوسازی، همان تشدید روحیه قهرمان سازی و قهرمان پرستی است. این الگوسازی، روحیه حرکت جمعی را خراب می کند و یک نتیجه اش این است که همیشه باید قهرمان کامل بود تا ارزش و احترام داشت و یک عضو گروه بودن و دیده نشدن سبب سرخوردگی است. نتیجه دیگرش هم آن است که انسان هایی که نمی توانند به تمام و کمال قهرمان باشند اصلا حتی خودشان هم نمی شوند و بی اراده و تنبل منتظر ظهور قهرمان ها می مانند تا بار حرکت های جمعی آنها را به دوش کشند. همانطور که ما منتظر ظهور مولاناها، حافظ ها، ابوعلی سیناها و دیگر افتخارات گذشته این سرزمین هستیم تا با افتخارات و حاصل تلاش آنها عکس یادگاری بگیریم.... اما به قول شاعر با کمی دستکاری: گیرم پدر ما بود فاضل---- از فضل پدر ما را چه حاصل!
لینک ها:
یک لیوان چای داغ: افسانه حسابی
بارباماما: دکتر حسابی
دکتر حسابی هر چقدر هم که بزرگ بوده باشه، متاسفانه روش تبلیغی برای بزرگ کردن او برای الگوسازی، همان تشدید روحیه قهرمان سازی و قهرمان پرستی است. این الگوسازی، روحیه حرکت جمعی را خراب می کند و یک نتیجه اش این است که همیشه باید قهرمان کامل بود تا ارزش و احترام داشت و یک عضو گروه بودن و دیده نشدن سبب سرخوردگی است. نتیجه دیگرش هم آن است که انسان هایی که نمی توانند به تمام و کمال قهرمان باشند اصلا حتی خودشان هم نمی شوند و بی اراده و تنبل منتظر ظهور قهرمان ها می مانند تا بار حرکت های جمعی آنها را به دوش کشند. همانطور که ما منتظر ظهور مولاناها، حافظ ها، ابوعلی سیناها و دیگر افتخارات گذشته این سرزمین هستیم تا با افتخارات و حاصل تلاش آنها عکس یادگاری بگیریم.... اما به قول شاعر با کمی دستکاری: گیرم پدر ما بود فاضل---- از فضل پدر ما را چه حاصل!
لینک ها:
یک لیوان چای داغ: افسانه حسابی
بارباماما: دکتر حسابی
