می خواهم سینما بروم و دنبال یک پایه می گردم که با من همراه شود اما دریغ از حتی یک نفر.... بعد که نگاهم به تعداد دوستان فیس بوکم می افتد که دویست و خرده ای هستند انگار بیشتر احساس تنهایی می کنم....
عصر سیمان و آهن یعنی یک کیلومتر دوست داری اما با عمق یک سانت، کاملا سطحی. یک فیس بوک پر دوست داری اما در عمل گاه حتی یک نفر هم نیست که همراهت شود و تنها می مانی.... البته گله ای نیست شاید من هم همینگونه ام، در لحظات تنهایی دیگران همراه آنها نمی شوم و آنها را تنها می گذارم در حالیکه می دانم به من نیاز دارند....
عصر سیمان و آهن یعنی یک کیلومتر دوست داری اما با عمق یک سانت، کاملا سطحی. یک فیس بوک پر دوست داری اما در عمل گاه حتی یک نفر هم نیست که همراهت شود و تنها می مانی.... البته گله ای نیست شاید من هم همینگونه ام، در لحظات تنهایی دیگران همراه آنها نمی شوم و آنها را تنها می گذارم در حالیکه می دانم به من نیاز دارند....
