عکس بالا سفره هفت سینی که در آمریکا چیده شده و من که در ایران حتی اسمی از این سنت نمی برم مجبور شدم عکس را از فیس بوک دوستم بدزدم و در این مکان قرار دهم تا شاید وقتی بعد از 3 روز گذشتن از عید قراره که از عید و احوالجاتش بنویسم زیاد ضایع نباشه! ( البته شد انگاری! ) البته نمی دونم شاید اونها هم به محض دور شدن از ایران برای اینکه حس نزدیکی داشته باشند نقدر وقت برای چیدن این سفره صرف کردند.... حالا بماند...روزها تقریبا خیلی وقته که اهمیتشون رو از دست دادند. مهم هستند ولی دیگه مثلا جمعه از آسمون خون نمی باره(!)، تعطیلی با روز کاری فرقی نداره، عید هم مستثنی نیست. یک روز کاملا عادی بود. اگر صدای توپ سال تحویل تلویزیون و مهمونی ملت رو حذف می کردیم هیچ فرقی با تعطیلی های دیگه نداشت. تا امروز نداشت ولی امروز تازه دارم وقت می کنم که یه کم به خودم فکر می کنم. راستش تا قبل عید سرم به کار دیگران گرم بود و بعد از شروع تعطیلات عید هم سرم به کارهای عقب مونده خودم!
مثلا عید این فرصت رو داد که بتونم یک کم ذهنم رو در قالب ارائه مقاله جمع کنم! تقریبا دو روز اول تعطیلی کاملا گیج بودم و نمی دونستم حالا که نباید 7 صبح برم سر کار و 9 شب برگردم پس باید چی کار کنم؟! بعد تازه متوجه شدم که deadline یکی از کنفرانس ها نزدیکه و 3 روز تمامه که به جرات می تونم بگم تو اتاقم زندانی شدم. همه چیز وقف نوشتن مقاله ها شد. اول یکی بود و بعد دو تا شد! نه اینکه چرت نوشته باشم و یه روزه مقاله خلق کرده باشم! نه! اینها فکرهایی بودند که لااقل چند ماهی در ذهنم اونها رو جویده بودم ولی اصلا فرصت نمی شد مدلسازی کنم و خروجیشونو بگیرم و حالا دقیقا تعصیلی عید و فراغت از کار و فکر ملت اجازه داد کار شخصی شروع بشه... نتیجه این سه روز پشت میز نشستن علاوه بر دوتا مقاله یک کمردرد شدید و کلی دلخوری ملت از اینکه چرا همش گوشه اتاقمم و مهمونی نمی رم و .... خدا منو ببخشه که همش تو زندگیم اطرافیانم فقط کارها و مشغله هامو دیدند ....
ولی انگاری این سیل کاری که هم که مدت ها فشار فکریش اذیتم می کرد تموم شد و حالا هم مرور گذشته و سال قبل شروع شده ... اینکه مش دونالد چه کرده، چه دیده و چی بوده و حالا چی شده... فرصتی برای فکر کردن به خود و گذشته و آنچه باید می شد ولی نشد و آنچه فکرش را هم نمی کردم ولی شد! فکر کردن به بهترین لحظات و بدترین لحظات.... نه سال پیش همش خوب بود... بد نداشت!
سه سفر خارجی: یونان، ترکیه و امارات.... کلی کار جدید، کلی تجربه جدید، کلی بزرگ شدم! واقعا امسال دیدم که بزرگ شدم! لحظات بد داشتم ولی آخرش باز اونها منو بزرگ کردند به همین دلیل نمی تونم بگم بد بودند...
سال 87 منحنی زندگیم کلی رشد داشت. سربازی معاف شدم، خونه هم خریدم. در ضمن اگر admission از دانشگاه اتاوا رو هم اضافه کنیم دیگه تکمیله... فقط مورد آخر یه ایراد داره (که ایکاش نداشت! ) و اونم اینه که هنوز تصمیم نگرفته از گل چیدن برگرده و بگه که fund میده یا نه! به هر حال اگر این هم جوابش رو قطعی می داد واقعا دیگه می گفتم خدا سال گذشته برام سنگ تموم گذاشته تا سال 87 یه حال اساسی به زندگیم بده.... البته ممنونم ازش کم هم حال نداد!!! ولی من یاد گرفتم که قانع نباشم!
امروز کلی عکس های قبلی و فایل هامو مرور کردم. بین عکس های یونان به عکس های بهترین روز زندگیم رسیدم که سال گذشته تو یک جزیره در نزدیکی آتن بود. اسمش آگینا بود و واقعا آرامشش و لذتی که با بچه ها تو اون جزیره بردیم رو از یاد نبردم. واقعا یه روز دیگه اگر بشه بر می گردم اونجا...
تو مرور فایل هام هم به مقالاتم از گذشته رسیدم. جالبه داشتم مقالات قبلیمو مرور می کردم دیدم سه سال پیش که تازه شروع کرده بودم مدیریت بخونم آخر تفکرات تحول خواهانه و مدیریتیم رو نوشته بودم تا برای کنفرانس بازاریابی و نیز استراتژی بفرستم. چقدر یادمه خودم رو کشتم تا حرف بزنم و بنویسم! مثل کودکی که تازه حرف زدن یاد گرفته و حالا هی می خواد حرف بزنه. بعد سه سال وقتی اونها رو دیدم پی بردم که چه خوب شد اون خزعبلات رو به جایی نفرستادم! (البته خزعبل هم همچین نبودند ولی کودکانه چرا! ) جالبه که دیدم امسال در هر دو کنفرانس دو مقاله داشتم ولی انگار نه انگار. کاملا دیگه برام عادی شده. دیگه اونجوری عطش بیان کردن ندارم. خیلی فکر می کنم و وقتی کاملا پختم و مطمئن شدم که آخرین حرف ممکنه است اول بهش ایمان می آورم و بعد اونوقت مقالش می کنم!
اما 88! تو زندگی فهمیدم که به هر چی بخوای می رسی فقط به این بستگی داره که با این دنیای کره خر(!) چقدر بجنگی! وقتی میخوای یه کاری بکنی اولش این دنیای کره خر همش ناراحتی و سختی و سد بهت نشون می ده. تو می تونی کوتاه بیایی و بی خیال اونچه می خوای بشی یا باهاش بجنگی.... خیلی سخته ولی یکهو می بینی که دنیا کم آورد و تو داری مسیر سخت اول رو با سرعت و راحتی به سمت هدف طی می کنی.... مهمترین قسمت این ماجرا اینه که تو بدونی چی می خوای که براش بجنگی.... مطمئنا دارم می جنگم که این عید 88 اخرین عیدم تو ایران باشه و لااقل دارم 4 ماهه براش می جنگم ولی انگاری این دنیای عوضی هنوز کوتاه نیومده ... ولی مطمئن هستم که بهش می رسم ....
در مورد موارد دیگه نمی دونم! مهمترین مساله ای که باید دیگه واقعا جدی براش برنامه داشته باشم مساله یک همراه و یار تو زندگیمه ولی هنوز برنامه ندارم. شاید به همین دلیل سال 88 سال تکمیل مسایل عاطفیم نباشه ولی لااقل خیلی از حاشیه هاشو حل می کنم... البته خیلیهاش حل شده ولی نه هنوز کامل....
احتمالا کسی جز خودم حال نداره تا آخر این نوشته بخونه چون نوشته های یک آدمه که یکباره بهش فرصتی دادند که در مورد خودش فکر کنه و این سطرها حاصل این فرصت هرچند کوتاه بود. به هر حال امیدوارم سال 88 سال عزم جدی برای بدست آوردن چیزهایی باشه که می خوایم. سال خوب و پر ثمر.....
پینوشت: یه حرف که کپی پیستی به نظرمی رسه ولی واقعا با ته دلم میگم: عید همه مبارک!
